Najczęstszymi objawami mieszanej choroby tkanki łącznej jest: bolesność stawów i mięśni z ich okresowym a czasem narastającym osłabieniem; sinienie kończyn górnych, z występującymi w późniejszym okresie zmianami troficznymi – objaw Raynanda; obrzęki palców rąk a czasem całych dłoni, wraz z ich stwardnieniem; obrzęk
Mieszana choroba tkanki łącznej, inaczej MCTD lub zespół Sharpa, to choroba, w przebiegu której pojawiają się objawy kilku różnych schorzeń z grupy układowych chorób tkanki łącznej, tocznia rumieniowatego i reumatoidalnego zapalenia stawów. Jakie są przyczyny i objawy mieszanej choroby tkanki łącznej? Na czym polega leczenie? Mieszana choroba tkanki łącznej (zespół Sharpa) – przyczyny, objawy i leczenie Spis treściMieszana choroba tkanki łącznej - przyczynyMieszana choroba tkanki łącznej - objawyMieszana choroba tkanki łącznej - diagnozaMieszana choroba tkanki łącznej - leczenieMieszana choroba tkanki łącznej - rokowania Mieszana choroba tkanki łącznej (ang. Mixed Connective Tissue Disease - MCTD), inaczej zespół Sharpa, to zespół chorobowy, na który składają się objawy kilku schorzeń z grupy układowych chorób tkanki łącznej tpcznia rumieniowatego układowego (SLE) twardziny układowej reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS zapalenia wielomięśniowego zapalenia skórno-mięśniowego Z tego względu niektórzy specjaliści wciąż spierają się, czy MCTD to odrębna choroba czy też początkowe stadium określonych chorób układowych. Trudno oszacować, jaka jest częstość występowania mieszanej choroby tkanki łącznej. Zauważano natomiast, że najczęściej rozpoznaje się ją między 15. a 25. rokiem życia, a kobiety chorują częściej niż mężczyźni. Mieszana choroba tkanki łącznej - przyczyny Przyczyny mieszanej choroby tkanki łącznej nie są do końca znane. Przypuszcza się, że jest ona chorobą autoimmunologiczną, tzn. taką, w przebiegu której komórki układu odpornościowego atakują własny organizm. MCTD może mieć także podłoże genetyczne (za tą teorią przemawia rodzinne występowanie choroby). Mieszana choroba tkanki łącznej - objawy objaw Raynauda, czyli blednięcie, a niekiedy nawet sinienie, palców rąk i/lub stóp pod wpływem różnych bodźców, np. zimna, emocji obrzęk palców rąk (tzw. puffy fingers) lub obrzęk stwardniały palców rąk (tzw. palce kiełbaskowate) owrzodzenia palców rąk Zmiany są umiejscowione głównie w obrębie twarzy i rąk stwardnienie skóry, najczęściej twarzy zmiany rumieniowe typu butterfly erythema (jak w przebiegu tocznia rumieniowatego) bolesne zmiany w obrębie stawów – zwykle rąk i stóp. W przebiegu MCTD najbardziej charakterystyczną zmianą jest artropatia (zespół) Jaccouda, czyli łokciowe odchylenie w stawach śródręczno-paliczkowych oraz przeprost w stawach międzypaliczkowych rąk bóle mięśni podskórne guzki, przypominające guzki reumatyczne Ponadto choroba może doprowadzić do zmian w układach i narządach wewnętrznych - przewodzie pokarmowym (wówczas pojawiają się zaburzenia w przełykaniu), układzie oddechowym (wówczas dochodzi do rozwoju zapalenia opłucnej, włóknienia płuc oraz nadciśnienia płucnego) i nerwowym (może dojść do uszkodzenia nerwu trójdzielnego). Rzadziej dochodzi do zajęcia przez chorobę nerek. Poza tym pojawiają się objawy ogólne, takie jak zmęczenie, osłabienie, stan podgorączkowy lub gorączka, powiększenie węzłów chłonnych. Mieszana choroba tkanki łącznej - diagnoza Przeprowadza się ogólne badania krwi. Na MCTD mogą wskazywać leukopenia, czyli obniżona liczba białych krwinek, podwyższone OB i podwyższony poziom enzymów mięśniowych. U około połowy chorych obecny jest czynnik reumatoidalny, a u większości z nich stwierdza się hipergammaglobulinemię, czyli wzrost stężenia frakcji białek osocza krwi (frakcji gamma-globulinowej) powyżej górnej granicy normy. SPRAWDŹ >> MORFOLOGIA KRWI - jak odczytać wynik Jednak dla mieszanej choroby tkanki łącznej najbardziej charakterystyczna jest obecność we krwi przeciwciał przeciwko rybonukleoproteinie jądrowej bogatej w urydynę (anty-U1 RNP). Jeśli pojawiają się objawy zajęcia przez chorobę narządów wewnętrznych, konieczne są dodatkowe badania. Na przykład, w przypadku zmian w układzie oddechowym zleca się spirometrię oraz pletyzmografię. By wykluczyć nadciśnienie płucne, wykonuje się echokardiografię. Mieszana choroba tkanki łącznej - leczenie Choremu podaje się (doustnie lub dożylnie) kortykosteroidy (zwykle encorton). Początkowo dawki są wysokie, a potem stopniowo się je zmniejsza. WARTO WIEDZIEĆ >> Encorton - przeciwzapalny lek sterydowy. W jakich chorobach jest stosowany Encorton? Ponadto pacjent przyjmuje inne leki, które wspomagają leczenie. Na przykład, bóle stawów i mięśni łagodzą niesteroidowe leki przeciwzapalne. Z kolei gdy dojdzie np. do zaburzenia pracy przełyku, podaje się inhibitory pompy protonowej. Natomiast przy nadciśnieniu płucnym stosuje się leki naczyniowe. Mieszana choroba tkanki łącznej - rokowania Choroba zwykle ma łagodny przebieg i, jeśli nie doszło do zmian w narządach wewnętrznych, rokowania są dobre. W przeciwnym razie rokowania są znacznie gorsze. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów, u których doszło do rozwoju nadciśnienia płucnego. Schorzenie to jest bowiem najczęstszą przyczyną śmierci chorych. Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie.
U 20–40% chorych, zwykle w ciągu 3–5 lat, dochodzi do ewolucji w określoną chorobę tkanki łącznej (najczęściej SLE lub MIZS / RZS, rzadziej w zespół Sjögrena, MCTD, układowe zapalenie naczyń lub SSc). U 10–20% chorych dochodzi do remisji objawów, a u 50–60% choroba pozostaje niezróżnicowana.
wszystko artykuly wiadomosci porady forum W ARTYKULE Róża, zakażenie paciorkowcem - objawy, diagnoza zapalny skóry i tkanki podskórnej . Rumień rozwija się w następstwie zakażenia paciorkowcowego. Zwykle dochodzi do niego w wyniku urazu. Przebieg choroby jest nagły W ARTYKULE Choroba Bowena nadżerki. Guzy te nie naciekają na inne tkanki, a co ważne nie dają przerzutów. U niektórych pacjentów choroba Bowena przechodzi w tzw. raka kolczystokomórkowego W ARTYKULE Alarm skórny - zmiany przednowotworowe zmiana jest podstawą do chirurgicznego usunięcie tkanki i poddania jej badaniu histopatologicznemu. Skóra pergaminowa lub barwnikowa, jest chorobą o podłożu genetycznym, jednak również rozpatrywana W PORADZIE Choroba Menkesa - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie kolejności dochodzi do zmian w tkance łącznej oraz objawów ze strony ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Wśród charakterystycznych dla tej choroby objawów wymienia się: Charakterystycznie W ARTYKULE Nowotwory skóry - nadal bardzo mało o nich wiemy rozwój choroby Bowena są przewlekłe choroby skóry, toksyny, uszkodzenia skóry, promieniowanie słoneczne oraz infekcje wirusowe. Mięsaki (sarkoma) to nowotwory tkanek miękkich W POŚCIE Witajcie. Z pokrzywka walcze od 13 lat. Czasem nie biore wogole leków, brałem przerózne cudowne srodki jak telfast xyzal i cała reszte blokerów h1 ost... jest zapalenie jelita tzw. choroba Crohna-Lesniowskiego. Fakt ten może potwierdzac ze częto pokrzywki są związane ze stanem zapalnym tkanki, narządów tak jak jest W WIADOMOŚCI Chorujesz na łuszczycę? Sprawdź, czy powinieneś unikać glutenu? Zarówno łuszczyca, jak i celiakia są chorobami autoimmunologicznymi, w których przebiegu układ odpornościowy (immunologiczny) zwraca się przeciwko tkankom organizmu. W przypadku łuszczycy atakowane W ARTYKULE Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) – patogeneza, objawy i leczenie zapalnego w wielu tkankach i narządach naszego ciała. Dlatego tak niezwykle istotna jest wczesna diagnostyka tej podstępnej i niekiedy bardzo niebezpiecznej choroby, a wczesne W ARTYKULE Bielactwo – czym jest i jak można z nim walczyć? jest schorzeniem zaliczanym do grupy chorób autoimmunologicznych . Oddziałują one niestety negatywnie nie tylko na organizm atakując narządy tkanki, ale również na naszą psychikę przez W ARTYKULE Zakaźne choroby sromu – rodzaje, objawy, leczenie furunculosis ) Polega na ostrym, nasilonym procesie zapalnym mieszka włosowego i otaczającej tkanki łącznej w postaci stożkowatego, bolesnego nacieku. Patogenem odpowiedzialnym jest najczęściej gronkowiec złocisty . Czyraczność W ARTYKULE Zmiany skórne w chorobach ogólnoustrojowych zastosowaniem laseru. Zmiany skórne w chorobach zapalnych jelit Szacuje się, że u co piątego pacjenta z rozpozną chorobą Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejącym zapaleniem jelita W POŚCIE hej Soniapowiem szczerze ze tez jestem nowa na tym portalu i nie pamietam jak to zrobilam Ale powiem ci ze na samym poczatku tez mialam przepisywane... chorobie to co kiedys jeden z darmotologów mi powiedzial to te efekty czyli tzw wypókłości są przyczyną zbyt dużej ilości tkanki tucznej. Powiem szczerze W POŚCIE Gabinetowe zabiegi na trądzik: mikrodermabrazja, laser i peelingW terapii trądziku niezwykle ważne jest łączenie kilku metod, daje to bowiem większą... mechaniczne ścieranie zrogowaciałych tkanek za pomocą specjalnego aparatu;*** zabiegi laserowe służące jedynie do usuwania blizn po trądziku; leczenie tej choroby światłem lasera nie zdaje W WĄTKU Liszaj twardzinowy sromu - częsty problem terapeutyczny. Jaka jest przyczyna choroby, czy w terapii mogą byc pomocne pigułki antykoncepcyjne i czy prawdą jest że można usunąc tkankę zmienioną chorobowo, czy usunięcie W ARTYKULE Tuberku*** Rumień stwardniały *** się zapalnymi zmianami guzowatymi umiejscowionych głównie na podudziach. Przebieg choroby jest przewlekły. Ten typ zmian dotyczy głownie kobiet. W powstaniu wykwitów mogą ‹12345...›»z 8
Rozpoznanie różnicowe obejmuje: rumień guzowaty, zapalenie kości i szpiku, choroby układowe tkanki łącznej. LECZENIE początek strony. Podstawą leczenia zapalenia tkanki tłuszczowej o znanej etiologii jest leczenie przyczynowe. Leczenie objawowe zapalenia tkanki tłuszczowej (w tym postaci o nieznanej przyczynie) obejmuje: 1.
Witam, Tak zwane choroby tkanki łącznej stanowią ogromną grupę. Są wskazaniem do opieki reumatologicznej. Zatem przyjaciółka powinna zgłosić się do reumatologa. Dopiero on, po przeprowadzeniu właściwej diagnostyki, wdroży odpowiednie postępowanie. Leczenie bez badania, na podstawie skąpych informacji jest postępowaniem niewłaściwym, a wręcz może być szkodliwe dla pacjenta. Ponadto na portalach internetowych nie wolno w świetle polskiego prawa pisać o konkretnych lekach. Pozdrawiam Redakcja to zespół doświadczonych i zaangażowanych osób, z których wielu to eksperci z dziedziny medycyny, dla których dbałość o zdrowie to priorytet.
Оճуኜ оፏа ձеρуእιт
Азвէሻ снэкритр
Еβужаςатэн εኚէ φа
szała objawy choroby tkanki łącznej w przebiegu szpiczaka plazmocytowego. Wnioski: Objawy układowej choroby tkanki łącznej mogą wyprzedzać lub maskować objawy choroby nowotworowej.Kolagenozy, inaczej choroby układowe tkanki łącznej, to ogólna nazwa grupy chorób, która obejmuje różne schorzenia tkanki łącznej. Ich cechą wspólną jest stan zapalny i proces autoimmunologiczny. Co warto wiedzieć? spis treści 1. Co to są kolagenozy? 2. Najczęstsze kolagenozy 3. Objawy kolagenozy 4. Diagnostyka i leczenie rozwiń 1. Co to są kolagenozy? Kolagenozy jest dawnym określeniem chorób układowych tkanki łącznej (ang. connective tissue disease, CTD), którym towarzyszy proces zapalny. To grupa chorób o podłożu autoimmunologicznym, przyczyniających się do patologicznych zmian tkanki łącznej. Zobacz film: "Wiedza i świadomość pacjentów w dobie Internetu" W ich przebiegu komórki układu odpornościowego zwracają się przeciwko komórkom własnym organizmu i atakują tkankę łączna, co jest skutkiem błędnego rozpoznania. Zaburzenie najczęściej dotyczy skóry i stawów. Przyczyna kolagenozy i chorób autoimmunologicznych nie jest znana. Specjaliści uważają, że na pojawienie się zaburzenia i rozwój choroby wpływają czynniki genetyczne, immunologiczne, hormonalne i środowiskowe. Obecnie kolagenozy nazywane są chorobami układowymi tkanki łącznej. Ma to związek z tym, że nazwa „kolagenoza” sugerowała, że choroby dotyczą wyłącznie kolagenu, nie innych składników tkanki łącznej, jak jest w rzeczywistości. 2. Najczęstsze kolagenozy Kolagenozy obejmują wiele różnych grup i schorzeń. Do najczęściej występujących chorób należących do kolagenoz zalicza się takie choroby jak: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). Choroba cechuje się przede wszystkim zapaleniem symetrycznych stawów oraz objawami układowymi, toczeń rumieniowaty układowy. Najczęściej zajęta jest skóra, stawy i nerki, ale zmiany chorobowe mogą dotyczyć każdego narządu i tkanki, twardzina układowa, która prowadzi do postępującego włóknienia skóry i narządów wewnętrznych, zespół Sjögrena, w przebiegu którego uszkodzeniu ulegają komórki ślinianek oraz gruczołów łzowych, polimialgia reumatyczna, objawiająca się głównie bólem oraz sztywnością mięśni karku, obręczy barkowej i biodrowej, zapalenia naczyń z martwicą, zapalenie skórno-mięśniowe i zapalenie wielomięśniowe. American Rheumatism Association wyróżnia 16 grup chorób tkanki łącznej, wiele z nich dzieli się dodatkowo na liczne podtypy. Zobacz także: 3. Objawy kolagenozy Najczęściej pierwsze objawy kolagenoz są niespecyficzne. W początkowej fazie rozwoju choroby pojawiają się: bóle stawów, bóle mięśni, ogólne złe samopoczucie, zmęczenie, lekko podwyższona temperatura ciała. W miarę upływu czasu, wraz z postępowaniem choroby, pojawiają się bardzo zróżnicowane objawy, takie jak na przykład: obrzęk stawów, sztywność stawów, blednięcie, zaczerwienienie lub sinienie palców dłoni i stóp w odpowiedzi na niską temperaturę lub stres, różne objawy skórne, na przykład pogrubienie skóry, wysypka, pergaminowa, ściągnięta, świecąca i stwardniała skóra, czerwone, twarde i bolesne guzki, owrzodzenie w okolicy podudzi oraz zmiany martwicze na palcach, obrzęki dłoni, osłabienie mięśni. Specyficzne choroby tkanki łącznej prowadzą do zmian w obrębie całego organizmu, nie tylko stawów czy skóry, ale i narządów wewnętrznych. Dzieje się tak, ponieważ proces chorobowy często obejmuje nie pojedyncze, lecz liczne narządy i układy organizmu (tkanka łączna wchodzi w ich skład). To dlatego możliwe są powikłania ze strony nerek, płuc czy serca. 4. Diagnostyka i leczenie Aby zdiagnozować kolagenozę, lekarz analizuje niepokojące objawy oraz zleca badania laboratoryjne. Podstawą jest badanie krwi: ogólne oraz serologiczne, wykrywające konkretne przeciwciała. Kolagenozy różnią się pomiędzy sobą zarówno objawami, jak i przebiegiem. To dlatego w rozpoznaniu brane są pod uwagę określone kryteria diagnostyczne każdego ze schorzeń należących do grupy chorób układowych tkanki łącznej. Jeśli obraz kliniczny wskazuje na więcej niż jedną, choroba nazywana jest zespołem nakładania. Czasem diagnozowana jest niezróżnicowana choroba tkanki łącznej. Sposób leczenia kolagenoz zależy od objawów i diagnozy. Podstawowym celem terapii jest zmniejszenie stanu zapalnego, dlatego zaleca się niesteroidowe leki przeciwzapalne, sterydy, leki immunosupresyjne czy leki przeciwmalaryczne. Terapia kolagenoz jest przewlekła, często prowadzona do końca życia. Rokowania dotyczące jej efektywności oraz przebiegu chorób układowych tkanki łącznej związane są z rodzajem i stopniem zaawansowania schorzenia. W terapii dużą rolę odgrywa również fizjoterapia, która poprawia mobilność objętych chorobą stawów oraz dieta (zalecana jest dieta śródziemnomorska), wspierająca redukcję nasilenia stanu zapalnego. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy
W rezultacie dochodzi do postępującego skostnienia tkanki mięśniowej i tkanki łącznej (np. torebek stawowych, ścięgien i więzadeł). Odmiany. Mutacja mozaikowa to bardzo rzadka odmiana myositis ossificans. Przy tym rodzaju choroby, kostnienie zachodzi tylko w okolicy jednej części ciała, np. pleców.
Choroby tkanki łącznej (kolagenozy) to schorzenia prowadzące do zmian w obrębie jej komórek. Różne struktury tkanki łącznej narażone są więc na wystąpienie stanu zapalnego. Mimo to właściwa diagnoza oraz zastosowanie szybkiego leczenia zapewnia skuteczne wyeliminowanie lub zmniejszenie przykrych objawów choroby. Tkanka łączna Tkanka łączna znajduje się w sercu, płucach, nerwach, skórze, kościach oraz naczyniach krwionośnych. Jej celem jest ochrona oraz spajanie narządów wewnętrznych. Należy podkreślić, że podłoże chorób tkanki łącznej może mieć różne rodzaje. Mogą wynikać z zaburzeń układu odpornościowego, hormonalnego, mieć charakter genetyczny lub środowiskowy. Choroby tkanki łącznej Wśród najczęściej występujących chorób tkanki łącznej zalicza się: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS); toczeń rumieniowaty układowy; choroba Dupuytrena; twardzina układowa; rumień guzowaty. 1. Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). Reumatoidalne zapalenie stawów to choroba zapalna, w przebiegu której następuje uszkodzenie chrząstek, kości, więzadeł oraz ścięgien. Zmianom tym towarzyszy ból oraz obrzęk. Choroba wykazuje charakter przewlekły. Jej główną przyczyną są uwarunkowania genetyczne, zaburzenia ze strony układu odpornościowego, silny stres, palenie papierosów (osoby palące nałogowo należą do grupy ryzyka rozwoju choroby), płeć (kobiety chorują częściej niż mężczyźni). Choroba objawia się stanem podgorączkowym lub gorączką oraz dolegliwościami występującymi w symetrycznych stawach pod postacią bólu, obrzęku, zniekształceń oraz zesztywnień, które ograniczają ruchomość. Objawy dotyczą szczególnie stawów śródręczno-paliczkowych, nadgarstka, śródstopno-paliczkowych, kolanowych i ramiennych. Stan zapalny pojawia się w wewnętrznej wyściółce torebki stawowej, a następnie obejmuje cały staw oraz jego okolice. Zdecydowanie widocznym objawem reumatoidalnego zapalenia stawów są ich zniekształcenia, którym towarzyszyć mogą zaniki mięśniowe. Kolejny etap choroby powoduje niszczenie chrząstek oraz powierzchni stawowych czego efektem są zwichnięcia, zesztywnienia oraz unieruchomienia. Należy podkreślić, że reumatoidalne zapalenie stawów może dotyczyć głównych narządów wewnętrznych. Na skutek objawów choroby może rozwinąć się miażdżyca. W związku z tym u osób chorych istnieje zwiększone ryzyko niewydolności serca oraz chorób naczyń krwionośnych. Postępujący rozwój miażdżycy ściśle powiązany jest ze stanem zapalnym toczącym się w organizmie. 2. Toczeń rumieniowaty układowy. Toczeń rumieniowaty układowy to choroba autoimmunologiczna, dotycząca głównie kobiet. Cechuje się występowaniem zarówno zaburzeń humoralnych jak i komórkowych. Należy podkreślić, że w przebiegu choroby mogą występować poważne zmiany w narządach wewnętrznych. Toczeń rumieniowaty układowy charakteryzuje się różnorodnym obrazem klinicznym, który uwarunkowany jest poziomem zajęcia narządów wewnętrznych oraz skóry. Zmiany skórne wykazują charakter rumieniowy, czasami ostro zapalny w obrębie policzków (efekt motyla). Choroba może przebiegać również w sposób ostry w towarzystwie podwyższonej temperatury, silnych bólów stawów oraz niewydolności narządów (serce, nerki, płuca). Leczenie polega na podaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych, kortykosteroidów lub leków przeciwmalarycznych. 3. Choroba Dupuytrena. Choroba Dupuytrena nazywana jest również przykurczem Dupuytrena, która objawia się skróceniem lub pogrubieniem rozcięgna dłoniowego, w efekcie czego następuje: pogłębienie zgięciowe palców (palec IV i V); guzki oraz zgrubienia podskórne na dłoniowej stronie ręki; problem z odwodzeniem i prostowaniem palców; pojawienie się włóknistych pasm, które upośledzają funkcje ręki. Leczenie obejmuje terapię farmakologiczną, operację lub rehabilitację. Leczenie nieoperacyjne polega na podaniu choremu kolagenazy (enzym), której celem jest rozpuszczenie pasm tkanek powodujących przykurcz. Preparat podaje się w tkankę chorą z udziałem badania USG. Po zabiegu zalecana jest terapia manualna u fizjoterapeuty w celu prawidłowego wyprostowania palców. 4. Twardzina układowa. Twardzina układowa jest przewlekłą chorobą tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym. Charakteryzuje się postępującym włóknieniem skóry, naczyń krwionośnych oraz narządów wewnętrznych tj. nerki, płuca, serce czy przewód pokarmowy. Ponadto w przebiegu choroby następuje spadek dopływu krwi do tkanek narządów powodując zaburzenie ich funkcjonowania. Objawy choroby przybierają postać zgrubiałej, twardej skóry. W kolejnym etapie dochodzi do utraty jej elastyczności, które prowadzą do zgrubień. Na skutek tego naczynia krwionośne nie spełniają swojej funkcji, ponieważ nie są w stanie doprowadzić odpowiedniej ilości krwi do narządów. Efektem tego jest uszkodzenie narządów przez spadek dopływu krwi. Twardzina układowa częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Wyróżnia się twardzinę: ograniczoną – rozwija się powoli, jej objawem jest napadowy skurcz naczyń krwionośnych dłoni, który powoduje zimno lub stres. W kolejnym etapie dochodzi do wystąpienia zmian skórnych, stwardnienia tkanki łącznej, skóry oraz tkanki podskórnej (w tym również tkanek głębokich). Należy podkreślić, że twardzina ograniczona nie dotyczy narządów wewnętrznych; uogólnioną – wykazuje gwałtowny przebieg oraz bardziej intensywny charakter. Zmiany na skórze obejmują dłonie, ramiona, uda oraz tułów. Odmiana atakuje narządy wewnętrzne tj. serce, płuca, nerki, przewód pokarmowy. Twardzina układowa jest chorobą nieuleczalną, a zmiany jakie daje na ciele się nieodwracalne. W związku z tym leczenie obejmuje łagodzenie objawów oraz zapobieganie występowania powikłań. Chory przyjmuje leki przeciwbólowe oraz rozszerzające naczynia krwionośne. Aby zwiększyć sprawność ruchową pacjenta lekarz zaleca wizytę u fizjoterapeuty. Bardzo ważne jest również ograniczenie przez pacjenta czynników wpływających na skurcz naczyń (palenie papierosów, zimno czy stres). 5. Rumień guzowaty. Rumień guzowaty należy do jednych z odmian rumienia. Wykazuje charakter zapalny i dotyczy szczególnie tkanki tłuszczowej znajdującej się pod skórą. Dolegliwości mogą wywołać zakażenia wirusami, bakteriami, pasożytami oraz niektórymi lekami (przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, tetracykliny, sulfonamidy, salicylany). Należy podkreślić, że rumień guzowaty może być następstwem innych chorób sarkoidozy, gruźlicy, toksoplazmozy, mononukleozy, wrzodziejącego zapalania jelita grubego. Ponadto do rozwoju rumienia guzowatego mogą przyczynić się: stres, ciąża (koniec I i początek II trymestru), niska odporność organizmu, zmęczenie. Początkowo rumień guzowaty objawia się złym samopoczuciem, podwyższoną temperaturą, bólem gardła oraz rozwolnieniem. Dodatkowo zanim pojawiają się charakterystyczne dla rumienia guzowatego guzki mogą występować obrzęki oraz bóle stawów. Osoby chore początkowo nie biorą pod uwagę rozwoju stanu chorobowego, mogę jedynie podejrzewać lekkie przeziębienie. Z upływem czasu na skórze pojawiają się podskórne guzki, które stanowią charakterystyczny objaw rumienia guzowatego. Objawy lokalizują się na powierzchni podudzi, swą wielkością osiągają średnicę nawet kilku centymetrów. Zmiany mogą się ze sobą zlewać powodując, że objawy skórne osiągają rozmiar 10 cm. Guzki rumienia guzowatego przypominają swoim wyglądem siniaki i podobnie jak one, są bolesne. Leczenie rumienia guzowatego jest procesem czasochłonnym. Ulgę w dolegliwościach bólowych przynosi maść ichtiolowa oraz maść metanabolowa. W przypadku braku skuteczności metody lekarz może zlecić kortykosteroidy. Bibliografia Ciupińska M., Eris I., Frydrych A., Kosmetologia Pielęgnacyjna i Lekarska, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010. Polecane produkty: Kolagen naturalny - skóra i stawy Kolagen od bioalgi to naturalny, najwyższej jakości hydrolizat kolagenu. Jest to najważniejsze białko, które wpływa na jakość skóry. Jego odpowiednia ilość zapobiega powstawaniu zmarszczek, cellulitu, rozstępów, ... Zobacz więcej... Kwas hialuronowy tabletki Kwas hialuronowy znajduje się w skórze, dzięki czemu czyni ją gładką, elastyczną i bez zmarszczek. Z wiekiem jego ilość jednak maleje i należy dostarczać go do organizmu, aby uzupełnić powstające braki … Zobacz więcej...
Toksoplazmoza - leczenie. W leczeniu toksoplazmozy stosuje się chemioterapeutyki, takie jak: pirymetamina, sulfonamidy czy spiramycyna. Leczenie powinno być zastosowane u: kobiet w ciąży, osób z immunosupresją, niemowląt, osób z aktywną toksoplazmozą oczną oraz osób o przedłużającym się lub ciężkim przebiegu choroby.
Fot: UCSF / Zapalenie tkanki łącznej (łac. cellulitis) to powszechnie występująca infekcja skóry o podłożu bakteryjnym, która bez podjęcia leczenia może rozprzestrzenić się w organizmie i doprowadzić nawet do stanu zagrożenia życia. Głównym objawem zapalenia jest czerwona, tkliwa i gorąca w dotyku skóra. Symptomy cellulitisu najczęściej dotykają kończyn dolnych, choć mogą pojawić się na twarzy i dowolnej części ciała. Zdarza się, że zapalenie tkanki łącznej atakuje tkanki znajdujące się pod skórą, a stan zapalny obejmuje węzły chłonne i krwiobieg. Rozprzestrzeniająca się infekcja wymaga szybkiej interwencji medycznej. Przyczyny zapalenia tkanki łącznej Do rozwoju stanu zapalnego w obrębie tkanki łącznej dochodzi po wniknięciu bakterii przez skaleczoną lub pękniętą skórę. Na ogół są to paciorkowce lub gronkowiec. Drobnoustroje mogą być przeniesione przez niektóre rodzaje pająków lub owadów, ponadto mogą dostać się do organizmu przez przesuszony i łuszczący się naskórek. Podatność na rozwój cellulitisu jest większa w następujących sytuacjach: spadek odporności organizmu w związku z cukrzycą, białaczką lub wirusem HIV (lub pełnoobjawowym AIDS); do osłabienia układu immunologicznego mogą też przyczyniać się leki, na przykład kortykosteroidy; nadwaga lub otyłość – zbędne kilogramy zwiększają podatność na infekcję tkanki łącznej i nawroty; przewlekły obrzęk kończyn – osłabia tkankę łączną i sprawia, że staje się ona łatwym celem dla drobnoustrojów; uraz – nawet niewielkie skaleczenie, zadrapanie lub oparzenie stwarza bakteriom możliwość przedostania się do wnętrza organizmu; choroby skóry (np. egzema, łuszczyca, grzybica międzypalcowa, ospa wietrzna) – mogą przyczyniać się do przerwania ciągłości tkanek skóry; nowy tatuaż lub kolczyk w ciele; wcześniejsze przypadki zapalenia tkanki łącznej – ryzyko nawrotu jest szczególnie wysokie u osób, które doświadczyły stanu zapalnego kończyn dolnych. Cellulitis może rozwinąć się nawet przy braku widocznego pęknięcia lub skaleczenia skóry. U większości osób zapalenie tkanki łącznej przebiega w łagodny sposób i po kilku dniach lub czasem tygodniach leczenia chory wraca do pełni zdrowia. Cellulitis może jednak przerodzić się w groźną infekcję, a nawet spowodować zagrażającą życiu sepsę. Zapalenie tkanki łącznej – objawy Zaczerwienienie skóry po jednej stronie ciała i towarzyszące mu uczucie ciepła to klasyczne symptomy stanu zapalnego tkanki łącznej. Obszar rumienia stopniowo się powiększa, a ponadto pojawiają się: obrzęk, tkliwość i ból. Objawy zapalenia tkanki łącznej u dorosłych są często obecne na nogach, twarzy i rękach. U dzieci symptomy infekcji występują na ogół na twarzy lub wokół odbytu. W przebiegu cellulitisu może dojść do wzrostu temperatury ciała, wystąpienia dreszczy i obrzęku węzłów chłonnych – oznaki te wskazują na rozprzestrzenianie się infekcji. Do objawów, których w żadnym wypadku nie wolno bagatelizować, należą: bolesna, czerwona, gwałtownie nasilająca się wysypka oraz gorączka. Jeśli zmiany skórne stają się coraz bardziej dokuczliwe, a temperatura ciała mieści się w normie, sytuacja jest znacznie mniej poważna, ale i tak warto skonsultować się z lekarzem jeszcze tego samego dnia. Zapalenie tkanki łącznej – leczenie Podstawą leczenia stanu zapalnego w obrębie tkanki łącznej są antybiotyki. W łagodnych postaciach cellulitisu antybiotykoterapię stosuje się w domu, ale przy rozprzestrzeniającej się w organizmie infekcji konieczny może się okazać pobyt w szpitalu i dożylny wlew leków. Lekarze zalecają, aby przyjmować antybiotyki ściśle według zaleceń, w odpowiednich odstępach czasu i przez określoną liczbę dni – nie wolno przerywać terapii farmakologicznej tuż po nastąpieniu poprawy, ponieważ nie ma gwarancji, że bakterie, które wywołały infekcję zostały do końca zniszczone. Jeśli od momentu rozpoczęcia antybiotykoterapii minęły już 72 godziny, a stan chorego nie zmienił się na lepsze, należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym leczenie. Wskazaniem do wizyty u specjalisty jest także pogorszenie objawów i samopoczucia mimo zastosowania antybiotyku. Jeśli rozpoznano zapalenie tkanki łącznej w stopie, podczas leczenia warto ułożyć kończynę objętą stanem zapalnym w górze (np. poprzez podłożenie poduszek pod nogę), aby złagodzić obrzęk. Dobre efekty przynoszą również ciepłe okłady. Jeśli pojawiają się dolegliwości bólowe skóry, które stają się dużym problemem, można zażyć lek przeciwbólowy. Osobom, które zmagają się z zapaleniem tkanki łącznej twarzy zaleca się dokładną pielęgnację skóry, ponieważ jej właściwe nawilżenie chroni przed pękaniem, a co za tym idzie – przed wnikaniem do skóry bakterii. Tym samym pozwala uniknąć nawrotu zakażenia. Warto profilaktycznie sprawdzać stan skóry na całym ciele, by w porę zauważyć zmiany skórne (jest to szczególnie ważne dla cukrzyków). Zobacz film: Jak odbudować florę bakteryjną po zażywaniu antybiotyku? Źródło: 36,6.
